အောင်ဇေယျစစ်ဆင်ရေးမှ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်လာသည့် တပ်မ(၅၅) လက်အောက်ခံ ခလရ(၂၇၅) တပ်သား- အောင်ဌေး (ရုပ်/သံ)

''ကျနော်တို့ ကြောက်တာပေါ့။ စစ်တပ်က လွဲပြီး အခြားအဖွဲ့အစည်းဆို အနားတောင်မကပ်ရဲအောင် ကျနော်တို့ကို ခြိမ်းခြောက်ထားတာ။ မင်းတို့သွား မင်းတို့ကို သတ်မှာပဲ။ မင်းတို့လက်နက်ကိုင်ပြီး ယူသွား၊ မင်းတို့ လက်နက်ယူပြီးသတ်မှာပဲ။ အဲဒါစစ်တပ်က လိမ်တာ။ တကယ်တမ်း ကျနော်တို့ ကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ရတဲ့အခါမှာတော့ တခြားစီပါပဲ''

ကိုစန်းထွန်းအောင်နဲ့ ကိုအောင်မျိုးကျော်တို့ နှစ်ယောက်ဟာ ထိုင်းနိုင်ငံမှာ စားဝတ်နေရေးအတွက် ရုန်းကန်ကြိုးစား နေထိုင်ခဲ့ကြသူတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ 

''တပ်ထဲမဝင်ခင်က ရန်ကုန်ဝမ်းတီးစက်ရုံမှာ အလုပ်လုပ်တယ်။ အလုပ်လုပ်နေတုန်း တပ်ကနေပြီးတော့ ကားဝပ်ရှော့မှာ အလုပ်ပေးမယ်ဆိုပြီး လာစည်းရုံးတယ်။ ပြီးတော့ အရက်တိုက်တယ်။ အရက်မူးတဲ့အချိန်မှာ ရန်ကုန်ဒညင်းကုန်း တပ်သားစုဆောင်းရေးကို ခေါ်သွားတယ်။ ခေါ်သွားပြီးတော့ ရမည်းသင်းမြို့မှာ သင်တန်းသွားတက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ကလောမှာ တာဝန်ကျတယ်။ အဲကနေ ရှေ့တန်း ရခိုင်ကို ထွက်တယ်။ အဲ့မှာ စစ်ကောင်စီလုပ်တာ ကိုင်တာတွေ့မြင်ရတယ်"

''စစ်တပ်ထဲကို ကျနော်တို့လည်း မဝင်ချင်ဘူး။ အတင်းအဓမ္မဝင်ခိုင်းတယ်။ ထွက်ပြေးလည်း လိုက်ဖမ်းတယ်။ စစ်တပ်ထဲမှာခေါ်ပြီး နှိပ်စက်တယ်။ ကျနော်တို့မလုပ်ချင်တာတွေလည်း အတင်းအဓမ္မခိုင်းတယ်။ သူတို့ဒီလုပ်ရပ်က လူမဆန်တဲ့ လုပ်ရပ်။ သဘောမကျဘူး။ အဲဒါကြောင့်မလို့ အလင်းဝင်လာတာ''

ယောက်ျားသားတွေနဲ့ ရင်ဘောင်တန်းပြီး လက်နက်ကိုင်တဲ့နေရာမှာ အမျိုးသမီးတွေအနေနဲ့ ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေ ရှိလဲ၊ တော်လှန်ရေးမှာ အမျိုးသမီးတွေက ဘယ်လောက်အထိ အသုံးဝင်လဲဆိုတာတွေကို သူမက ပြောပြပေးသွားမှာပါ။

“ကျနော်တို့လက်နက်ချလိုက်တော့မယ်၊ တပည့်တွေအခြေအနေမကောင်းတော့ဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ကျနော်တို့ကို သတ်မှာလား၊ ဒါမှမဟုတ် ထိုးကြိတ်နှိပ်စက်မှာလားပေါ့၊ အဲဒီ သံသယဝင်တယ်။ ကျနော်တို့ တိုင်ပင်တယ်... တိုင်ပင်ပြီးတော့ ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်ဘူး။